कविता: वसन्त कहिल्यै अलग भएर आउँदैन

वसन्त कहिल्यै अलग भएर आउँदैन
ग्रीष्मसित मिलेर आउँछ।
झरेका फूलहरूको सम्झना
बाँकी रहन्छ कोपिलाहरूसँग
नयाँ कोपिलाहरू फुट्छन्
आजका पातहरूको ओटमा
अदृश्य भविष्य सरह।

कोइली सुनाउँछिन् व्यतीत दुःखको माधुर्य
प्रतीक्षाका क्षणहरूको अवधि बढेर स्वप्नसमय घट्दछ।

मखनको टुक्राजस्तो पग्लिरहन्छ चन्द्रमा।
यो मलाई कसरी थाहा हुन्छ
सम्झनाहरू, जून कहिल्यै अलग भएर आउँदिन
रातसँगै आउँछिन्।
सपना कहिल्यै एक्लै आउँदैन
व्यथाहरूलाई सुत्न दिनु पर्छ।

उखेलिएर झरेको सूर्य-विम्बजस्तो
बिउँझिनु हुँदैन।

आनन्द कहिल्यै अलग आउँदैन
परेलाका खाली ठाउँहरूमा
त्यो केही भिजेको वजन लिएर
यताउता हल्लिरहन्छ।

(हिन्दी कवि रावको कविताकृति ‘साहस गाथा’बाट अनुदित। अनुवाद : रासा)